Monday, September 29, 2008

SIOMAI HOUSE’s Customer Service. Haller???

Pesteng Siomai House yan. I’m talking about the Siomai House sa Victory Mall. Yung stall na nasa tabi ng escalator. Oo, ayoko silang ipinpoint. Shemes na yan.

Iritang irita kami ni Erik kahapon kay ateng malaki ang mata na mukhang pinaglihi sa sama ng loob. Ganito kasi yung nangyari.

Umorder kami ng 2 siomai. Shempre siomai ung inorder namin kasi siomai house nga eh, no? okay. si ateng nagmamagaling at excellent sa customer service nilagyan agad ng chili ung dalawang siomai without asking kung gusto ba o ayaw namin ng chili. e nagkataon ayoko dahil hindi ako fan ng kaanghangan sa mundo. so i calmly said, “ate ung isa walang chili ha..”. si ate naman mega sagot ng “e nalagyan na po e.” so sabi ko naman, “wala akong pakialam kung nalagyan na, palitan niyo. hindi kasi nagtatanong e”.. char!! shempre hindi ko un sinabi, lols. sabi ko “e ayoko nga po ng meron…” in a very moderate tone. at eto na si ate, naghurumintado na. kala mo sha lang ang tindera ng siomai sa mundo. dabog dito, dabog doon. ismid dito, ismid doon. irap dito, irap doon, buntong hininga rito, buntong hininga roon. shempre ako tinititigan ko lang sha at pinapanood habang sa isip isip ko pinapaslang ko sha ng pinong-pino. haha.

so tahimik lang ako. pagka-serve ng siomai at gulaman, mega singil agad si ate. sabi kay erik “66 po lahat.” si erik naman hindi pinansin kasi hindi naman kami sanay na bayad agad. shempre gusto muna namin kumain. etong si ateng walang konsepto ng pagpapasensha nagsalita ulit. inulit nya kay erik na 66 daw ang babayaran namin. eto na ang nakakagulat na bahagi ng kwento, si erik na super pasenshoso at super bait na hindi basta-bastang nagagalit, nairita kay ate. hindi ko kinaya, hehe. sabi ni erik, “sige, mamaya.. kakain muna kami.” at eto namang si ate na pinaglihi sa toyo tinapik ung nakasabit na sign na pay as you order at sabihan ba naman si erik na “pakibasa nalang po.” si ate o gumaganun? nagaangas ang mokang. at shempre ang erik hindi nagpatalo at lalong nainis. nagbayad ng 100 at nagdemand ng sukli right after. nagkaron pa ng sagutan. hinihingi ni erik ang pangalan ni ate pero ate refused to give out her name. sabi naman ni erik, “bakit ayaw mo sabihin pangalan mo, natatakot ka ba?” at ayun si ate bumangka pa.. sabi ba naman, “bat naman ako matatakot?” hodiba????? antaray!! shemes na yan.

so napikon na ako ng bonggang bongga. hindi ko na kinaya ang pagaangas ni ate. sabi ko, “anong problema mo? diba dapat kasi nagtatanong kayo kung lalagyan ng chili o hindi? bakit ka nakikipagaway samin? tama ba yan? customer kami kaya umayos ka. magbabayad naman kami ha. ayusin niyo customer service niyo ha. nakakairita ka.” at ang ate, hindi sumasagot, at hindi rin makatingin samin. nakayuko sha at tinatarayan ang sahig. peste. kaya cinomplain namin sha.

pambihirang customer service yan. umakyat lahat ng dugo ko sa ulo e, hindi ko sha kinaya.

Ito ung SIOMAI HOUSE sa ground floor ng Victory Mall sa Monumento. Nasa tabi ng escalator. Left side kapag paakyat ka ng escalator. Ang dami na rin palang nagcocomplain about their customer service. Hindi naman sa sinasabi kong wag kayong bibili dun pero parang ganun na rin yon. haha.

Guards at Trinoma are soooooo unbelievable.

Hehe. oo umbelibabol sila. hindi pa ako nakatagpo ng guard dun na nagkamali ng pagbigay ng directions sakin. everytime.. as in everytime magtatanong ako, tama talaga sagot nila.

and to test kung gaano kagaling ung mga guard, nung last punta namin ni erik, tinest namin. nagtanong kami, as in ung tipo ng tanong na may mga follow-up pa. and the conversation went something like this:

E&Z: Kuya, excuse me.. san po YRYS.

G: Dun po (pointing to the opposite direction).

*Since may something sa activity center ng Trinoma, hindi namin natatanaw ung tinuturo niya.

E&Z: San po kami iikot?

G: Liko po kayo sa Red Ribbon.

*And guess what, tama sha! kamay sa dibdib! at take note, mabilis ung pagsagot, hindi ung parang nagisip pa.

———————————-

ang galing talaga. elibs ako, oo.. oa ba? o sige, itry niyo magtanong sa mga kamoteng guards ng SM. dati nagtanong ako, ang sagot ba naman “Naku, bago lang po ako dito.” Palusot. Or kung totoo man, should that be an excuse? Basta natutuwa talaga ako ng bonggang bongga sa guards ng Trinoma.

Dey are soooo umbelibabol-tubol-marmol-kuhol!

Tuesday, September 23, 2008

oo, insecure ako. e ano naman?

I feel insecure, so whut? what’s the fuss? kasalanan ba ang maging insecure paminsan? if it is, to whom should i apologize? kelangan ko ba magconfess sa pari? i sure know that it’s a negative thing but i don’t think it’s a sin. i see it as a phase, at least for me. hindi naman ako habang buhay maiinsecure. ang OA naman kung ganun diba.

when one feels insecure, maraming factors yan. but the gist of it all is that you think that the person’s better than you in some ways and you cannot accept it. you don’t want it that way. since wala kang magawa na immediate action regarding that, you cope with the situation by feeling insecure. diba? also, it does not mean that you hate the person.

like me, naiinsecure ako ngayon sa isang particular na babae. aminado ako. kasi naman, she’s pretty, magaling sumayaw, and *blah — sa akin na lang ung isang reason. i don’t hate her. i don’t even despise her. akshali parang nagooverlap ung inggit and insecurity.. related sila, parang ganun. wala pa naman sigurong naaresto at nakulong on grounds of pleading guilty about insecurity no? okay. based on my experience, feeling insecure towards a person can both be a harmful and helpful thing. depende e. harmful if mag-settle ka na sa idea na s/he’s better than you. kasi nakakadepress ung ganun diba. but it’s helpful naman if it will serve as some sort of motivation to be better.

if it’s the latter, i think there’s something that we should ask to ourselves.. something that i’ve been ponderin’ about lately. tama ba na gamitin ang insecurity as a motivation to become better? kasi diba pag ganun, it’s like you’re competing with that person when the only person you should be competing with is YOURSELF. MESELF. Pero in fairness to my situation, naha-hype talaga ako to become better lalo na sa mga aspects na sa tingin ko (right now) ay lamang sha sakin. ampanget pakinggan at ang loser, i know. that’s why i’m trying to redirect things regarding this matter.

if i really want to become better, i should do it for myself. yan ang pilit kong sinasaksak sa isip ko. and not to prove that i am better than her. mas healthy kasi un diba? the only problem is, it’s difficult coz the situation itself is vague. you cannot draw the line between the two. i sometimes get confused if i’m on the right track - you know, trying not to use my insecurity as the main motivation coz oftentimes, the two situations seem to overlap.

ang hirap. so if you’ve a better idea? share niyo naman. you might actually help a lot of insecure people out there, not just me. :D

excerpt la-ang itey :)

This is just an excerpt of what I wrote in my ABOUT ME page in my Wordpress account. Haha.

"...I believe that spirits/ghosts roam around us and that they are here. Sometimes they sit beside you. They stand behind you while you raid your ref for food. They stare back at you when you stare outside your car window. They lie beside you at night and consume every free space in your bed. They accompany you at the wash room and sings with you when you sing your jam, you just can’t hear them. They are basically everywhere. I know because I see them. I feel them..."

Sunday, September 21, 2008

too many memories.

the past few days i've been thinking of getting rid of my phone. wala lang. bukod sa natatamad na ako magdelete ng na-imbak na mga messages since june (NOTE: 4,264 sa inbox and 4111 sa sent items), it just reminds me of too many things. may sad at may happy.. wala lang. sobrang maraming alaala itong phone na ito... may mga ilang memories na ayoko na maalala hanggat maaari... mga memories na ayoko na balikan EVAHHH. haha, conyo?

one close friend of mine told me ang weird ko raw. kasi usually daw pag maraming memories dapat mas nagiging attached ka sa bagay na un. kumbaga, it already has its sentimental value. pero wala eh ganun e. walang basagan ng trip.

too many memories... some of which i'd like to TOTALLY leave behind.
ano bang magandang phone? suggestions.. anyone?